KUMLUCA'DA BİR HAFTA SONU KAMPI: ARIKAYASI ŞELALESİ SU YÜRÜYÜŞÜ

Önce bir yağmur damlası düştü. Sonra ikincisi... Sonra bir baykuş öttü. Gecenin tam üçüydü ya da ikisiydi... Zamanın akışı o anlarda belli belirsizdi. Derken gök gürledi, orman çınladı. Yağmurun senfonisi başladı. Yanı başımızda gürül gürül akan suların ve derenin sesi boğuldu. Yağmur tüm ormana kendi şarkısını dinletiyordu. Yapraklar kendi ritmini tuttu ve o an sanki tüm çadırların içi hayallerle doldu. Oysa birkaç saat önce gökyüzü yıldızla doluydu. Çadırların biraz uzağında bir ateş yanıyordu. Ateşin etrafında toplananlar vardı; sekiz, dokuz ya da on, on bir, yok yok tam on iki kişi... Yıldızlar desen sanki ağaçların dallarından sarkıyordu. Biri içinde çalan gitarla "Yıldızların Altında"yı söylüyordu. Güzel Bilgemiz, "yağmur kaçta yağacak" diye sordu, küçük kızın şarkısından önce miydi ya da çok sonra mıydı? "Üçte" dedi birisi, "Beşte" dedi bir başkası. Kimse bilemedi. Çünkü buraların yağmuru saat kullanmıyordu. Alabalıklar coşkun akan sulara doğru zıplarken kuş olup gökyüzüne uçuyordu. Çadırın altına gizlenmiş bir yengeç ise yolunu şaşırmış, ormana doğru kaçıyordu. Dışarıda ayak sesleri vardı; "Sen kimsin ya da nesin", çağır çocukluk korkularını saklandığı yastığının altından. Sular sel olup akar mı, bu çadır bir sal gibi bizi uzaklara salar mı, düşün uyuma ya da hiç düşünme uyu. Böylesine güzeldi bu hikaye, Kumluca'da geçen bir gecede...  

Yaz Geldi, Yola Çıkıyoruz

 

Uzun zamandır özlediğimiz kamp ve beklediğimiz yaz zamanı nihayet geldi. Yılın ilk kampını yine geçen yılki aynı yerde ve yine üyesi olduğumuz BARDOKS74'ün (Bartın Dağcılık ve Doğa Sporları Kulübü) değerli ekibi birlikte yaşayacak olmanın heyecanıyla çıktık yola. Bartın'dan yaklaşık 1 saat süren yolculuğun ardından yeşilin bin bir tonuna ev sahipliği yapan Kumluca Beldesi'ne bağlı Zafer Köyü'ndeki Arslan Alabalık Tesisleri'ne ulaştık. 

Doğanın Kalbinde İlk Adım: Arslan Alabalık Tesisleri

Varır varmaz, bizden önce kamp alanına gelmiş olan ekip arkadaşlarımızın bizim için ayırdığı çimenlik alana hızlıca çadırımızı kurduk. Sandalyelerimizi ve masamızı, alabalıkların yüzdüğü gölete nazır, yemyeşil bir manzaranın içine yerleştirdikten sonra biraz soluklandık ve doğanın sunduğu o eşsiz huzurun tadını çıkarmaya başladık. Ekibimizin aynı bölgede gerçekleştirdiği yürüyüş planına geç kaldığımız için, onlar dönüşe geçene kadar kamp alanında bizi karşılayan Orhan Salman Bey ile oldukça keyifli bir sohbete koyulduk.

Kampın Ritmi: Doğa, Sessizlik ve Gülümseyen Yüzler

Doğanın iyileştirici gücü, herkesin yüzüne bir gülümseme olarak yansımıştı. Yürüyüşten dönen ekibimiz, yüksek bir enerjiyle kamp alanına ulaştı. Onlar akşam hazırlıklarına koyulurken, biz ise biraz daha göletin kenarındaki ahşap piknik alanında kalıp, tertemiz havanın ve yemyeşil ormanın büyüsü altında ruhumuzu dinlendirmeyi tercih ettik. Gündelik hayata dair ne varsa artık geride kalmıştı. Öyle ki, çadırlarımızı kurduğumuz çimenlik alan, bizim için adeta başka bir gezegene dönüşmüştü.

Ekibimizin güzel ve bilge lideri Gülsen Hocamız, geride hiçbir iz bırakmayacağımız kamp ateşini bize fısıldadı. Kamp ateşi demek, burada sadece ateşin etrafında toplanmak demek değil; aynı zamanda yeni dostluklar kurmak, öğretici sohbetlere katılmak ve paylaşmanın değerini hissetmek demekti. Sözleştiğimiz saatte, gürül gürül akan kapkaranlık derenin kenarında, adeta medeniyetin meşalesi gibi yükselen ateşe doğru yürüdük. 

Ateşin Etrafında Bir Çember

Ateş çoktan yakılmıştı ve ekip arkadaşlarımız kamp sandalyeleriyle ateşin başında toplanmıştı. Herkes, havanın kararmasıyla birlikte artan serinliği kıran alevlerin sıcaklığında sohbetin keyfini çıkarıyordu. Ateşin ritmik kıpırtısı, yanan kuru dalların çıtırtısı ve çektiğimiz her fotoğraf karesinde yakalamaya çalıştığımız dans eden alevler, zihnimizde tıpkı akan su gibi bir meditasyon hali yarattı. Bu sıcacık görsel şölen ve oluşturduğumuz çember, içimizdeki ilkel yönleri ortaya çıkardı: ısınma çabası, karanlıkta ve doğada birliktelik, dayanışma ve güven hissi... Hepsi bir hare gibi etrafımızı sarıp sarmaladı.

Şarkılar Gökyüzüne Yükselirken

Sohbet, bir süre sonra yerini şarkılara ve türkülere bıraktı. Sanki içimdeki tüm kırık gitarlar ve hemen arkamda akıp duran karanlık dere, bir orkestra gibi söylediğim her şarkıya eşlik ediyordu. Ekipten sesi güzel bir arkadaşımız ve minik bir dostumuz da geceye birer şarkı armağan etti. Doğanın içinde, en doğal enstrümanımız olan sesimizle, Kumluca’da gökyüzüne şarkılar gönderdik.

Derken, içimizden biri “yat borusunu” çaldı. Uyku, göz kapaklarımızdan bir yaprak gibi düşerken ateşin başından sessizce ayrıldık. Yaz mevsiminde içimizi titreten bir soğukluk, olanca ağırlığıyla üzerimize çökmüştü. Yağmurun geleceğinin haberini çoktan almıştık. Çadırımıza çekilmeden önce biraz daha tadını çıkaralım diyerek bir şeyler içip içimizi ısıtalım istedik. Ama çok uzun kalamadık. Çok da ısınamadık. Alabalık havuzlarına akan tazyikli suyun sesini duymamak için kulak antrenmanına bile gerek kalmadan, uyku tulumunun içindeki sıcaklık bizi rüyalar alemine götürdü. Ta ki yağmur “Ben geldim” diyene kadar...

Yağmurun Senfonisi ve Geceye Dair Sorular

Önce bir yağmur damlası düştü. Sonra ikincisi... Sonra bir baykuş öttü. Gecenin tam üçüydü ya da ikisiydi... Zamanın akışı o anlarda belli belirsizdi. Derken gök gürledi, orman çınladı. Yağmurun senfonisi başladı. Yanı başımızda gürül gürül akan suların ve derenin sesi boğuldu. Yağmur tüm ormana kendi şarkısını dinletiyordu. Yapraklar kendi ritmini tuttu ve o an sanki tüm çadırların içi hayallerle doldu. Oysa birkaç saat önce gökyüzü yıldızla doluydu.

Nasıl uyunur bu sağanakta… Kafamda belli belirsiz sorular, yarı uykuda yarı uyanık gözler… Hava aydınlandı mı, yoksa hala çadırın içi gibi karanlık mı? Çadırın içine su sızar mı, birazdan hiçbir şeyi umursamadan dalacağımız rüyaları da ıslatır mı bu yağmur? Ne güzeldi oysa… Sadece yağmurun çadırın üstünde çıkardığı ses vardı. Hep aynı ritimde. Her damla kararlı...Uyuyalım hadi… Bir sağa bir sola, bir sağa bir sola dönüp uyuyalım. Uyuyalım ki sabah olsun. Ve sonra kalkmaya üşenelim. Şimdi bir bülbülün ötüşü başladı. Seher vakti demek. Az kaldı... Bırak telefonu… Zaten çekmiyor burada. İyi ki çekmiyor. Gelmesin hiçbir bildirim. Paylaşılmasın hiçbir hikaye. Çünkü asıl hikaye burada. Şimdi, tam burada yaşanıyor.

Sabahın Islak Yeşilliği

Dışarıda ayak sesleri... Kahvaltı hazırlıkları başlamış. Yattığımız yerden, “Kim konuşuyor acaba?” diye isim isim tahmin yürütüyoruz. Sonra “Hadi biz de katılalım” deyip çıkıyoruz çadırdan. Ve çıkmadan önce, her kamp sabahında olduğu gibi o klasik açılış videomu çekiyorum: fermuarı yukarı doğru çekerken yavaşça açılan çadır kapısı… Islak bir yeşillik karşılıyor bizi. Göletin üzerinde yüzer vaziyette duran, sanki bir annenin yola fırlamasın diye çocuğunun elini sımsıkı tuttuğu gibi kıyıya bağlanmış bir piknik masasının etrafında başlıyor nefis bir kahvaltı. Sonrasında, közde pişirilen çifte kavrulmuş Hatay kahvesi eşliğinde uzun yudumlarla gelen keyif... Ve ardından, göletin kenarında kısa ama huzur dolu bir yürüyüş. Ayaklarımızın altındaki ıslak toprak, kuş sesleri ve gece boyunca yağan yağmurun ardında bıraktığı o taze, mis gibi hava... Her şey olması gerektiği kadar…

Su Yürüyüşüne Alternatif

Geçen yıl bu zamanlar, hava mevsim normallerinin üzerinde bir sıcaklığa sahipti. Bu yıl ise farklıydı. Gecenin serinliği, gelen yağmurla birlikte daha da arttı. Sabaha karşı soğuk hava kendini iyice hissettirdi. Bu yılki su yürüyüşüne katılmamaya, onun yerine köyün içinden Arıkayası'na kadar gidiş-dönüş toplam 5 kilometrelik daha sakin bir yürüyüş yapmaya karar verdik. Ekip arkadaşlarımızın bir kısmı su yürüyüşü için son hazırlıklarını yaparken biz de yavaş yavaş eşyalarımızı aracımıza taşımaya başladık.

Su Yürüyüşü - 2024

Su yürüyüşü, BARDOKS74'ün organize ettiği, orijinal, zorlu ama oldukça keyifli bir deneyim. Yürüyüş, dere içinde yürümeye uygun ayakkabılarla başlıyor. Yaklaşık 5 kilometrelik parkur boyunca suyun içinde ilerlenerek Arıkayası Şelalesi’ne ulaşılıyor. Yürüyüşün en güzel ödülü ise şelalenin havuzlarında biriken sularda serinlemek.

Dönüş Yolları

Biz ise köy içindeki yürüyüşümüzü tamamladıktan sonra Arıkayası’na uzanan köprünün üzerinde son birkaç fotoğrafımızı çekip, bu kamp macerasını bir yenisine kadar sonlandırdık ve dönüş yoluna koyulduk. Bu kez Bartın’a dönüşü Abdipaşa üzerinden yaptık. Yolun büyük bir bölümü ne yazık ki adeta kaderine terk edilmiş gibiydi. Ancak tek tesellimiz, Abdipaşa yönlendirme levhalarının her yol ayrımına konulmuş olmasıydı.

Kumluca’da geçen bu harika hafta sonu kampı, doğasıyla, sessizliğiyle, sohbeti ve yağmurlu gecesiyle ruhumuzda uzun süre yankılanacak bir notaya çoktan dönüştü bile...

Teşekkürler Dünya!

 

SONBAHARI YAŞAMAK: ZONİ YAYLASI

Bartın Dağcılık ve Doğa Sporları Kulübü (BARDOSK 74) ekibiyle Cumhuriyetimizin Kurucusu Mustafa Kemal Atatürk'ün sonsuzluğa uğurlanışının 86. yıldönümü dolayısıyla '10 Kasım Zoni Yaylası Anma Yürüyüşü'nü gerçekleştirdik. Hüznün ve melankolinin mevsiminde yaprak çıtırtılarının melodisi eşliğinde yayla yollarını aşarken, tıpkı bir zihin karışıklığını andıran Arıt üzerindeki kararsız sis bulutunu arkamızda bırakıp umudun ve zindeliğin simgesi olan güneşe yüzümüzü döndük ve tarihin bir döneminde bir ulusun kaderine damgasını vurmuş naçiz bir vücudun her şeyden önce kendi devrimini yaratma gücünü bulduğu o sözcükleri yeniden hatırladık: "Ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim..."

10 Kasım Pazar sabahının erken saatlerinde Bartın'dan Arıt güzergahına doğru sisler içinde başlayan yolculuğumuz saatlerimiz 09.05'i gösterdiğinde radyodan yükselmeye başlayan siren sesi ile bölündü. 

Resmi anlatıların ve kendisine dair farklı ideolojik konumlandırmaların tamamen dışında kalarak, benim entelektüel yönüne ve gerçek kişiliğini yansıtan söz ve davranışlarına büyük ilgi duyduğum Cumhuriyetimizin Kurucusu Mustafa Kemal Atatürk'ü sonsuzluğa uğurlanışının 86. yıldönümünde yol üstünde gerçekleştirdiğimiz törenle bir kez daha sevgi, saygı ve minnetle andık.

Yürüyüşümüzün başlangıç noktasında öyle bir yere geldik ki bir an durup dakikalarca nefes kesici güzellikteki manzarayı izleyip hayallere mi dalsak, yoksa bir yağlı boya tablosunun içinde yürüyormuşuz hissi veren kurumuş yapraklarla örtülü yayla yolunun keyfini mi sürsek doğrusu bilemedik.

Bu anlamlı Kasım gününde güneşli havayı yakaladığımız için aslında çok şanslıydık. Hüznün, romantizmin ve melankolinin dozunu artırmak için belki hafif bir yağmurun bize eşlik etmesi de gerekebilirdi. Ama yayla yollarında sonbaharı tüm renkleriyle yaşamak için yüzümüzü ve yönümüzü güneşe doğru döndük.

Arıt merkezinden 10 km uzaklıktaki Zoni Yaylası'na doğru yaklaştıkça kuzeye doğru kıvrılmaya başlayan yayla yolunda ormanın tüm serinliği birdenbire üzerimize çöküverdi. Yayla yolunun çukurlarında birikmiş ve buz tutmuş suların üzerindeki yapraklar ise adeta bir cam boyama sanatçısının elinden yeni çıkmış desenleri andırıyordu. 

Meraklı ve konusuna hakim arkadaşlarımız ağaç kenarlarında kendini gizleyen mantarların ve farklı türdeki bitkilerin keşfine çıkmıştı. En güzel sonbahar ve yayla fotoğraflarını çekebilmemiz için de doğa ana sanki tüm sahneyi bize bırakmıştı.

Drone (İnsansız Hava Aracı / Uçan Kamera) çekimi yapan ekip arkadaşımız (harcadığı emek için çok teşekkürler) renk cümbüşü içinde ayak izlerinden başka geride hiçbir şey bırakmayan BARDOSK 74 ekibinin en güzel anlarını ölümsüzleştirdi.

1100 metre yükseklikteki Zoni Yaylası'nda yemek ve fotoğraf molası verdik. Bugüne kadar yürüdüğümüz en güzel parkurlardan biriydi. Yayladaki seyir terasından bölgenin kendine has zengin bitki çeşitliliğini izlemek çok keyifliydi. Ayrıca yine bu yöreye özgü yüzey ve kaya şekillerine sahip olan, elimizin altında diye tabir edebileceğimiz bu muhteşem coğrafyayı sonbaharda keşfetmek bizi çok mutlu etti.

Yayla yolunda ilerlerken iç dünyamızın kaotik homurdanmalarından tamamen sıyrıldık ve dış dünyamızın rengarenk romantizmini ve güzelliğini ruhumuza bulaştırdık. Kahverengi bir denizde yüzer gibi yaprak çıtırtılarının melodisini dinleyerek yeni yol şarkılarının ilhamına kalplerimizi açtık.

Bu güzel yolda bize destek olan BARDOSK 74 ekibine ve eşlik eden diğer tüm katılımcılara sonsuz teşekkürler. 

                                            

Teşekkürler Dünya!

  

 

   

3 GÜZEL GÜNÜMÜZ

Bu hafta sonu gerçekleştirdiğimiz yaz kampımızda Bartın il sınırlarından epeyce uzaklaştık. Günler öncesinden Bartın Dağcılık ve Doğa Sporları Kulübü'nün (Bardosk74) kamp programını paylaşması ile büyük bir heyecanla sıcak ve nemli  havadan bir nebze de olsa kurtulmak ve yükseklere çıkıp doğaya karışmak için günlerin bir an önce geçmesini bekledim. Giderken kamp malzemelerimiz, yedek kıyafetlerimiz ve yiyecek- içeceklerimizle yüklü olan çantalarımızı dönerken onlarca güzel mavi-yeşil anılarla doldurduk. Doğa ananın kucağında, taşlı topraklı yayla yollarında harika geçen 3 güzel günde yürüdük yorulduk, yedik içtik, güldük eğlendik, terledik üşüdük, düştük kalktık. Karadeniz'den esen rüzgar dağlara, yollar dağlara, biz dağlara, dağlar yaylalara çıktı. Çıkış noktamız bu kez Zonguldak'ın Devrek İlçesi'ne bağlı Aksu Köyü'ydü. Yürüyüş rotamız Kızkulak Yaylasından başladı, ardından Bölüklü Yaylasına geçip kampmızı kurduk. Ertesi sabah da Karatepe'de dünyanın en yaşlı Porsuk Ağacına sarıldıktan sonra Bacaklı Yaylası zirvesinde kollarımızı açıp doğa anayı kucakladık.

Doğayı keşfetmek, insanın kendisini de keşfetmesi bir bakıma. İnsan özü itibarıyla doğanın bir parçası ancak artık modern yaşamda iyice yabancısı. Bir yandan fiziki ve psikolojik sınırlarını, becerilerini, mental sağlığını, zorluklara karşı direncini test ediyorsun diğer yandan da doğanın sessizliği ile iç dünyanda bastırdığın tüm seslerin netleştiğini duyumsuyor; gündelik yaşamın omuzlarımıza yüklediği suni ve gereksiz ağırlıkların farkına varıyorsun. Kamp programı açıklanır açıklanmaz büyük bir heyecanla yola çıkacağımız günü bekledim. Ve nihayet hazırlıklarımı tamamladım. Gördüm ki hala malzeme eksikliğim var :). Bu benim ikinci kamp maceram oldu. İlk kampımıza sevgili eşim Özgenaz ile beraber yine  Bardoks74 ekibi ile birlikte katılmıştık. Bu kez bu etkinliğe yalnız katıldım ve bu sayede her dik yamaca tırmanırken bir yandan da  iç dünyamın derinliklerine doğru yol aldım. İki gecelik kampta müthiş bir dayanışmayla ve katılımcı dostlarımızın ilgisi ve samimi desteği ile zorlandığım bazı durumların üstesinden gelmeyi başardım.'Shinrin-yoku' yani orman banyosu ile ormanın büyülü atmosferinde yıkandım; tüm duyularım açıldı. Kaygı ve stres yüklü şehir yaşamı, iş telaşesi, bildirimler, mesajlar ve üzerimizden her gün silindir gibi geçen ülke gündemi yaşamımdan bir anda yok oluverdi.

İlk durak Eğerci

Ulus Durağı'ndan kamp malzemelerimi bizi Aksu Köyü'ne götürecek olan araca yükledikten sonra kamp yolculuğum başladı. Ara duraklardan diğer katılımcı dostlarımızı da aldıktan sonra oldukça keyfili geçen yaklaşık iki saatlik yolculuğun ardından Zonguldak'ın Devrek İlçesi'ne bağlı Eğerci Köyünde bize kamp boyunca rehberlik edecek Aksu Köyü Muhtarı Mehmet Ergirdi ile buluşmak üzere mola verdik. Muhtarımız Mehmet Bey bizi kamp boyunca büyük bir misafirperverlikle ağırladı. Kendisi tam bir doğa tutkunu. Ve tüm emeğini, çabasını bölgede ekoturizmin gelişmesi için harcıyor. Ancak bir derdi var. 'Yukarıdakiler'den bir türlü bu eşsiz doğayı tanıtma, ekoturizmine kazandırma ve yöre halkının kalkınmasını sağlayacak projelerin geliştirilmesi konusunda yeterli destek bulamıyor. Bu durum doğrusu bizi  hiç şaşırtmıyor. Zira 'Yukarıdakiler'in öncelikleri ile bizim yaşadığımız hayatlar arasında en az Karadeniz'in tüm yaylalarının toplamı kadar uçurum var. 

Muhtarın Cennet Bahçesi: Aksu Köyü

Eğerci'de verdiğimiz molada kamp için gerekli olan su ve diğer gıda malzemelerini de aldıktan sonra ilk geceyi geçirmek üzere Aksu Köyünde bulunan Muhtarımız Mehmet Ergirdi'nin evinin adeta cennetten bir parça gibi görünen bahçesine geldik. Araçtan kamp malzemelerimizi indirip elma, erik, kara yemiş ve daha birçok meyve ağacının bulunduğu bahçede çadırlarımızı kurduk. Bahçedeki havuzda oynaşan şaşkın ördek yavruları da meraklı gözlerle bizi izleyip durdu. Ekibimizdeki hayvansever küçük yaştaki dostlarımızın avuçlarından sevgiyle beslendiler. Bahçedeki meyvelerin tadına varıp nemli sıcaktan sırılsıklam olan üstümüzle başımızla sıra iyice acıkan karınlarımızı doyurmaya geldi. Sohbet-muhabbet derken havanın iyice kararmasıyla kafa lambalarımızı takıp ay ışığının ve şehir ışıklarının kirliliğinden artık görmeyi unuttuğumuz yıldızların rehberliğinde ıssız köy yolunda keyifli bir gece yürüyüşüne çıktık. Köyün rahmetli olan eski ustasının ateş tuğlaları ile örerek yaptığı geleneksel köy evlerinden ayakta kalan son örnekleri görme fırsatı bulduk. Ancak birkaçı hariç çoğu modern zamana yenik düşmüş ve bazıları çoktan yıkılıp betorname binaya dönüştürülmüş . Köyün kendine has mimari dokusu maalesef korunamamış. Yürüyüş sonunda vakit epeyce ilerlemişti. Bahçenin ortasındaki masada muhabbet bir süre devam etti. Günün yorgunluğuna yenik düşenler ise çadırlarına çekildi ve artık sessizlik zamanı başladı. Ben de çadır lambamın altında tüm yorgunluğuma rağmen bir süre Amin Maalouf'un Labirent'inin sayfalarında dolaştım. Uyku beni çok geçmeden tamamen esir aldı.

Yayla yolları

Sabahın taze nefesinde uyanıp kuş cıvıltılarını dinledim bir süre. Derken kampçı dostlarımız birer birer çadırlarından çıkmaya, uyku mahmurluğunu üzerlerinden atmak için yemyeşil bahçenin kokusunu içlerine çeke çeke bahçede dolaşmaya başladılar. Muhtarımız Mehmet Bey de erkenciydi. Hemen bahçenin ortasına büyük bir masa kurdu. Odunlu semaveri ateşledi. Üstte sabah güneşi ile altta çıtır çıtır ses çıkaran odun ve kömür ateşiyle çayımız yavaş yavaş demlenmeye başladı. İmece usülü herkes sabah kahvaltısını hazırlamak için işe girişti. Ortaya nefis bir menemen yapıldı. Köy peyniri, köy ekmekleri, armut pekmezi ve kiren marmelatı ile herkes yanında getirdiği kahvaltılıkları masaya dizdi. Açık havada harika bir kahvaltı yaptık. Şairin dediği gibi kahvaltının mutlulukla kesinlikle bir ilgisi var ve biz fotoğraflarla bu güzel sofranın mutluluğunu ölümsüzleştirmeye çalıştık.

Kahvaltının ardından çaylar ve kahvelerimiz eşliğinde bir süre daha keyifle muhabbet ettik. Ardından da çadır ve malzemelerimizi toplayıp yayla yollarına çıkmak için hazırlandık. Eşyalarımızı taşlı topraklı yayla yollarına çıkacağımız ve Muhtarımızın kullandığı bir tüp kamyonetinin kasasına yükledik. En sonunda hepimiz kamyonetin kasasında yerlerimizi aldık ve uzun yayla yolculuğumuz başladı. Kimsenin konfor falan umrunda değildi. Kolay kolay deneyimleyemeyeceğimiz bu yolculuk çok eğlenceli geçti ve artık unutulmaz anılarımız arasına girdi. Biz yol boyunca neler mi yaptık? Mesela bu tüp kamyonetinin kasasından yükselen mutluluk kahkalarımızı yayla yollarının kenarında alabildiğine gökyüzüne doğru uzanan ağaçların dallarında asılı bıraktık. Başımızın üstünden geçen ağaç dallarına dokunduk. Onları selamladık. Dağlar, uçurumlar, şelaleler aştık. Taşlı yollarda bir o yana bir bu yana hoplaya zıplaya mutluluk sarhoşu olduk; bir an dengemizi kaybettik. Ormanda devrilmiş ağaçlar gördük. Denizden dağlara doğru esmiş sert ve acımasız fırtınada devrilen ağaçların dallarının ağlayan bir çocuk gibi ses çıkardığını öğrendik. Fırtınaya dayanmaya çalışan köy evlerinin ahşap kapılarının gıcırtılarını yüreğimizin eskiyen yerlerinde hissettik. Ve yolda bir yabancıya rastladık. Ayaklarımızı dinlendirmek için mola verdiğimizde arkamızda yeşil plakalı bir araç belirdi. Araçtan biri indi ve gideceği Porsuk Ağacının yolunun güzergahını sordu. Biraz konuşmaya çalıştım. Çekya askeriymiş. Türk Ordusu ile ortak çalıştıklarını söyledi. Türkiye'nin kültür rotalarını dolaşmayı planladığını anlattı. Bir yandan da aracında çekim yapan kamerasına gözüm ilişti. Thomas adlı bu asker bir süre bizi takip ettikten sonra gideceği yöne saptı. Arkasında aracının lastiklerinden yükselen tozu, kafamızda ise bir sürü soru işareti kaldı.    

Kızkulak Yaylası

Kamyonetimizle bir süre daha yol aldıktan sonra Kızlukak yaylası ve zirve yürüyüşü için aracımızdan ayrıldık. Oldukça zorlu ama bir o kadar da güzel bir rotada uzun bir süre irtifa aldık.1600 metre yüksekliğe ulaşmak kolay olmadı. Uzun süren yürüyüşümüzde devrilmiş ağaçların altından geçtik ve dikenli bitkilerin bulunduğu dik yamaçlı ormanın içinden kendimize yol açarak devam ettik. Sarı kantaronlardan topladık. Kızkulak yaylasının düzlüğüne ulaştığımızda eğrelti otlarının arasındaki muazzam güzellikteki patikadan yolumuza devam ettik. Patikanın etrafında gizlenmiş dağ çileklerinin tadına baktık. Dağ papatyalarını kokladık. Ve nihayet dağ suyunun kaynağına ulaştığımızda bir süre dinlenmek ve bir şeyler atıştırmak için mola verdik. Bu süre zarfında hava aniden değişti. Etrafı sis bulutu kapladı ve serin bir esinti tüylerimizi diken diken etti. Yaylanın zirvesine çıkmaktan vazgeçip dönüş yoluna koyulduk. Görüş mesafesi giderek düştü. Ve ekibin dağılmaması adına ve kısa sürede aracımıza dönmek için ileride kendisinden daha detaylı bir şekilde bahsetmeyi çok istediğim ekip liderimiz Gülsen Salman Hocamız ve bize rehberlik eden Muhtarımız Mehmet Bey kestirme bir rota belirledi. Birden gök gürültüsünün ürküten sesi duyuldu ve hızlı bir şekilde geldiğimiz yere dönmek için bir yağmur deresinin dik ve taşlı yolundan inişe geçtik. Burası oldukça zorlu geçti. Düşe kalka da olsa nihayet geri dönüş yoluna ulaştık. Doğrusu müthiş bir deneyimdi.

Bölüklü Yaylası ve Kamp

     

Yeniden kamyonetin kasasına doluştuk ve gece konaklayacağımız Bölüklü Yaylasına ulaştık. Kamp kuracağımız alanı belirledikten sonra çadırlarımızı kurduk ve yemek yemek için bir araya geldik. Hafta sonu olduğundan dolayı yayla günübirlik gelenlerle de doluydu. Akşama doğru ise etraf sakinleşti. Nazikçe kıvrılarak akan bir derenin kenarındaki yayla evinin önünde kurduğum çadırımın yanında kamp sandalyeme oturup bir süre etrafı izleyerek hayallere daldım. Yayla evlerinin bacalarından tüten dumanın maviliği hayallerime bulaştı ve birden önümdeki taş masaya gökyüzünün sonsuzluğu dökülüverdi. Telefonum çekmiyordu; kimse bana ulaşamaz ben de kimseye ulaşamazdım. Zihnimi meşgul eden gündelik yaşama dair hiçbir şey kalmamıştı. Bir süre kulağımda sadece yaylanın yeşillikleriyle beslenen ineklerin otlarken başlarını oynatıp boyunlarındaki çanlarından çıkardıkları sesler çınladı. Yayla evlerinde ocaklar tütüyordu. Belki de sobanın üzerinde bir çaydanlık fokurduyor, taze ekmek ve peynirle evin bahçesinden sabah koparılmış taze sebzelerin ve akşam yemeğinin kokuları birbirlerine karışıyor; bacalardan sadece duman değil sanki hiç el değmemiş ve kirlenmemiş bir yaşamın sihirli tozları gökyüzüne karışıyordu.

Koca Yaşlı Dostum: Porsuk Ağacı

Yaylada soğuk bir gece geçirdik. Sabah erken uyandım ve herkes kalkana kadar bir süre etrafta dolaştım. Mis gibi tertermiz bir havada sıcacık güneş ışıklarını yapraklarının arasından süzen bir ağacın altındaki taş masada kahvaltımızı yaptık. Ardından çadırlarımızı ve eşyalarımızı toplayıp kamyonetin kasasına yeniden doluştuk ve Gümeli Tabiat Anıtı'ndaki dünyanın bilinen ve tespit edilen en yaşlı 5 ağacından biri olan Porsuk Ağacına gitmek için taşlı-topraklı orman yollarına koyulduk. Porsuk ağacına ulaşmak için yaklaşık 800 metre kadar tırmandık. İnsanı hayran bırakan güzellikteki yarısı merdiven yarısı ağaç yapraklarıyla süslü yoldan tırmanmanın verdiği mutluluğu anlatmak tarifsiz bir duygu. Yaşlı dostumuza en sonunda ulaştık. Boyu 26, çapı 245, çevresi 770 cm olan Türkiye'nin ve dünyanın bilinen en yaşlı ağacı olan 4.120 yaşındaki bu Porsuk Ağacına dokunmak, gölgesinde soluklanmak, ayakta geçirdiği binlerce yılı düşünmek ve bu ağacın bir an dile geldiğini hayal etmek nasıl anlatılabilir ki dokunup hissetmeden... Ekipteki dostlarımızla hep birlikte ona sarıldık ve sırtımızı yaslayıp hatıra videomuzu çektirdik. Dünyanın en yaşlı ağacı sanki hayatın tüm sırrını ekibimizdeki bir dostumuzun 8 yaşındaki tatlı kızının ona sımsıkı sarılışında iki kelime ile anlatıverdi: 

Sadece sevgi...

Şelale

Bir süre ağacın gölgesinde serinleyip hemen üst kısımda bulunan seyir terasından ağacın heybetli manzarasını doyasıya yaşadık. Terasın altında yorgun bir adam gibi uzanmış kütüğün üstündeki kav mantarları yeni ayaklanacak ağaçların habercisi gibiydi. Gülsen Hocamızın düdüğünün sesiyle toplanıp iniş yolunu tuttuk. Türkiye'de böyle bir orman manzarasının varlığını bilmek ve üç ayrı ilin -Zonguldak, Bolu ve Düzce- sınırları içinde hem de hiç beton yutmuş o şehirleri görmeden dolaşmak harika ve eşsiz bir deneyimdi.   

Aksu Köyü Muhtarı Mehmet Ergirdi

Dönüşte Gülsen Hocamızdan sağ olsun VIP biletimi aldım ve önde kamyoneti kullanan Muhtar Mehmet Bey'in yanında Bacaklı Yaylasına yolculuk yaptım. :) "Zor olan güzeldir" diyor Muhtar taşlı yollarda bir sağa bir sola direksiyon sallarken. "Güzelliklere ulaşmak zor olacak ki kıymetini bileceksin" diye de ekliyor. Açık penceresinden sol tarafını gösteriyor şelaleye doğru sürerken. Bak diyor, "dağların arkası deniz". O mavilik denizle gökyüzünün bir karışımı ve esen rüzgar o yüksekliğe deniz kokusunu sırtında taşıyıp getirdi bize. Aracın penceresinden içeriye doluştu ve birden üstümüze koca orman yolunda sanki deniz kokusu siniverdi. 

Yol üstündeki şelalede durduk. Zaten burada her yerde su kaynağı var. Burada hangi taşı kaldırsan altından su fışkıracak gibi. Fotoğraflarımızı çektikten sonra enerjimizi tazelemek için bir şeyler atıştırdık. Yol kenarındaki dağ papatyalarından topladık sevdiklerimize sunmak için. Boyunlarını büktüler hemen keşke yerlerinden hiç ayırmasaydık...

Bacaklı Yaylası

Bacaklı yaylasına geldik. Kampın son gününde rahatsızlığım arttığından dolayı ekip arkadaşlarımızdan zirveye tırmanmayanlar ile birlikte dinlenmeyi ve serbest dolaşmayı tercih ettim. Eğrelti otlarının arasından yürüyüp hemen karşımdaki zirveye çıkan dostlarımı izledim. Arkamızdan yaylaya gelen 4x4 araçların reklam filmlerini kıskandıracak zirve tırmanışlarına şahitlik ettim. Kendime yayla çimenlerinin içinde bir yer bulup uzandım. Bir bal arısının vızıltılı hareketlerini dakikalarca izledim. Tek işim gücüm bu olsa diye düşündüm. Hava yaylada bir sisli, bir bulutlu, bir güneşliydi. Sürekli değişti ve  avucuma bir ara iki damla düşürdü günün en güzel ödülünü aldım.

Ve En Güzel Dağ Çiçeğimiz... 

Gülsen Salman Hocamız

Bu kamp etkinliğimizi anlatırken hikayesini ileride detaylı yazmak istediğim çok değerli Hocamız Bardoks74'ün kurucularından ve rehberimiz, yol göstericimiz, yardımcımız, bilge dostumuz, değerli büyüğümüz ve en güzel dağ çiçeğimiz Gülsen Salman Hocamıza kocaman bir teşekkür etmeden ve sevgilerimi, saygılarımı sunmadan cümlelerimi bitirmek istemedim. Onun her koşulda verdiği sınırsız desteği, zorlandığımızı hissettiği andaki motive edici sözleri, yeniden enerji toplamamızı sağlaması o kadar değerli ki... Gördüğümüz her bitkinin, her dağın, her ormanın hikayesini ve tırmandığı dağlarda geçmişte bıraktığı izlerinin anılarını dinlemek hem çok keyifli hem de çok öğretici. İyi ki tanıdım, iyi ki var, iyi ki dağcılık maceralarını o hoş sohbetinde her fırsatta bizimle paylaştı. Her birimizin de hikayesini merakla ve ilgiyle dinlediği, sabrı, disiplini, içtenliği ve bizi hayattaki bu yolculuğuna ortak ettiği ve yol arkadaşı olarak kabul ettiği için sonsuz teşekkürler.

Ahmet Aköz ve Bardoks74 Ekibi

Bardoks'un bir diğer kurucu isimlerinden değerli Ahmet Aköz'e kadrajında yakaladığı o mükemmel manzaraları ve çektiği birbirinden güzel doğa videolarını bizimle paylaştığı, zorlu geçitlerde her defasında elini uzatıp bize destek olduğu, yeni keşif rotalarını açarken biriktirdiği anılarını ve bu süreçte yaşadıkları zorlukları tüm samimiyeti ve gülen yüzü ile bizlerle paylaştığı için çok teşekkürler.

Bize tüm hafta sonu hiçbir maddi karşılık beklemeden rehberlik eden ve tüm zamanını bölgede ekoturizmi canlandırmaya adamış olan Aksu Köyü Muhtarı Mehmet Ergirdi'ye ve  tabii etkinliğe katılan ve bana destek olan tüm Bardosk74 ekibine çok teşekkürler... 

Ve sana da

teşekkürler Dünya! 

"Zaman zaman hiç bilmediğim yerleri özlüyorum" diyor Knut Hamsun Pan adlı romanında. Ben de şimdiden hiç gitmediğim yeni yürüyüş ve kamp rotalarımızı özlüyorum.

Eve dönüş yolunda içimden mırıldandığım güzel bir şarkıyı da yazının sonunda sizlerle paylaşmak istedim. Keyifle dinlerken '3 Güzel Günümüz'ü yeniden hayal edebilirsiniz.